Şuan evin karşısındaki camiiden gelen sesleri duyabiliyorum. Dedemin cenaze namazını kılıyorlar. Sabah da aynı camiiden gelen bir sela sesiyle uyanmıştım. Hiç önemsememiştim. Sela bitince cenazenin bizim köyde defnedileceğini duydum. Ardından da o cenazenin dedeme ait olduğunu. Ne kadar ironiktir ki şu hayat, bunları duyduğum zaman tuvalette olmam hikayeyi o kadar da müthişleştirmiyor. Eve baktım, hiç büyük kimse yoktu. Küçük kuzenim halamın yatağında yatıyordu, benden bir yaş büyük olan kuzenimse üst katta uyuyordu.
Uyuduğum yatağa geçip oturdum. Ne yapsam bilemedim pek. Dedemin tamamiyle adaşı olan bizim mahallede oturan bizim köylü başka birisi olması fikri gülünç olurdu tabii. Zaten regl döneminin verdiği duygusallıkla gözlerim çoktan dolmuştu. Aldım telefonu annemi aradım. Sabah ölmüş zaten. Halam, babam, eniştem de onun evindelermiş. Aynı apartmanda en alt kattaydı. Yatalaktı dedem birkaç yıldır. Son yıllarda konuşamamaya da başlamıştı. Hatırlıyorum, ben 6. sınıftayken yanına gittiğimde "Kocaman karı olmuş bu ya." demişti. Gülmüştüm, ardından gözlerim dolacak diye hemen lavaboya koşmuştum. Neyse ki kızarmamıştım fazla. Diğer kuzenlerim pek hatırlamıyor filan da ben hatırlıyorum dedemin yürüyebildiği zamanları filan. Bir kere ben 3. sınıfa giderken bize gelmişti mesela. İbadetine düşkün adamdı, tek başına camiiye gitmişti. Annem nöbetteydi, babamın nerede olduğunu bilmiyorum, abimde aşağıda oyun oynuyordu. Saat 9-10 olmuş kimse yok evde. Ben herkesi merak etmiştim. Sonra geldiler eve, dedem aşağıda polislerle muhabbet ediyormuş, abim de onun yanındaymış. Daha o zaman korkmuştum başına bir şey geldi diye.Sonar kullandığı tatlandırıcıları hatırlıyorum, çaya şeker yerine onları atıyordu. Bir de küçükken onun evine gittiğimde gördüğüm kurabiye kalıbını, aklımda o kalmış nedense.
Babaannemi çok hatırlamam. Yine de çok severdim babaannemi. Ben 3 yaşındayken ölmüştü o da. Bebekken bana bakmaya gelirmiş taa Samsun'dan. 2 ay kaldığı da olmuş yanımda. Benden bir yaş büyük olan kuzenim çok iyi hatırlar babaannemi. Çünkü ona bakarken komaya girmişti babaannem. Belki de en acı verici durum da odur. Daha bebekken gözlerinin önünden yitip gitmesi en sevdiğinin.
Annem bir şeyler atıştırıp babamın yanına inmemi söyledi. Ben kalabalığa gitmeyi pek sevmem normalde de. Boş boş durdum öyle yatakta. Kapı çaldı. Komşunun kızı gelmiş, aynı zamanda 4 gün sonra evlenecek olan kuzenimin baldızı. Halam için ilaç aldı, istiyorsan kahvaltıya bize in dedi. Evde yalnız kalmasınlar filan, ben burada bir şeyler atıştırırım dedim. Bir şeyler atıştırmayı denedim pek beceremedim. Biraz ekmek, biraz peynir. Kuşu doyurmaz zannımca. Yeniden yukarı çıkıp uyumayı denedim, eniştemin sesiyle uyandım. Aşağı kattan kuzenime sesleniyor. Uykusu ağır kuzenimin yanına gittim, baban sesleniyor dedim. Babasına tamam dedi, geri uyudu. Ben de öküzün önde gideni gibi kalkmasını, dedemizin öldüğünü söyledim. Şok oldu haliyle. Biraz oturdu öyle yatakta. Bu sırada ben de eniştemin yanına indim. Kahvaltı hazırlıyordu bize yumurtayı karıştırmasına yardım ettim filan. Kuzenim geldi, sonra küçük olan kuzenim de geldi. Kahvaltı yaptıktan sonra yattımi uyudum biraz. Babam gelip kaldırdı bizi. Küçük kuzenimle hazırlanıp aşağıya indik. Gayet beklediğim gibi ağlaşmalıydı herkes. Cenazeyi getirdiler, dua okudular. Sonra yine yukarı çıktık biz. Duş aldık, bunu yazmaya başladım. Diğer kuzenim gelip de okuyunca, bir de üstüne laf sokunca kapadım sinir olup. Yemek yemeye indik, markete gittik. Yine çıktık yukarı.
Pek bir şey yapmak istemiyorum bugün. Boş boş oturmak, bir de müzik dinlemek istiyorum. Sevdiklerimle konuşmak istiyorum ama herkesin bir işi var. Zaten ne konuşacak bir şeyim, ne de halim var.
Dedemin ölmesi çok da beklenmedik bir olay değildi benim için. Yine de de ecel böyle işte. Beklesen bile umursamadığın bir anda gelir, şaşırtır seni birden. Daha iyi bir yerde oldukları için sevinebilirsin.
Yine de ölüm işte. Düşündürüyor, ya başkaları da beni bırakıp giderse diye. Korkutuyor işte insanı.
Ya giden ben olsaydım diye de düşünmüyor değilim.
Hayat garip ya işte, ölümün de ondan arta kalır yanı yok.
No comments:
Post a Comment